خودرویی گرانقیمت به نام آرش

این طراح ایرانی آرش فربد است که چند سالیست نام او به همراه شرکتش که به نام کوچکش نام گذاری شده، بر سر زبانها افتاده و اعتباری نسبی کسب کرده است.    

 

در کشوری مثل انگلستان که تعداد خودروسازان دست ساز چندین برابر خودروسازان تولید انبوده است (تعداد شرکت ها و نه خودروهای تولیدی) موفقیت در بازار فروش کار ساده ای نیست هر چند انگلیسی ها که هم اکنون هیچ خودروساز بزرگ بومی ندارند، علاقه زیادی به خودروهای دست ساز دارند.

برای اولین بار آقای فربد محصول خود را در سال 2006 در نمایشگاه لندن معرفی کرد که در آن زمان آرش AF-10 یک محصول پروتوتایپ (Prototype) بود. اکنون پس از دو سال با نهایی شدن طرح، آماده تولید سالانه 25 دستگاه آرش AF-10 است. آقای فربد امیدوار است با محصول جدید خود به جنگ ابر خودروهایی مثل پاگانی زوندا و کونیگ زگ (که خودروسازان کوچک ولی پر آوازه و موفقی هستند) برود.

باید این موضوع را در نظر گرفت که پاگانی زوندا با استفاده از پیشرانه قدرتمند AMG براحتی از پس لامبورگینی مورسیه لگو بر می آید (هر چند که قیمتی تقریبا دو برابر مورسیه لگو دارد) و این برای کسانی که دنبال خودرویی باارزش و کم رقیب هستند بسیار مهم است. در مورد کونیگ زگ هم می توان گفت با داشتن خصوصیاتی حتی برتر از مک لارن اف-1 هیچ شکی برای موفقیتش باقی نمی ماند. در مورد سایر خودروهای هم کلاس مثل لامبورگینی و فراری نیز این نکته قابل توجه است که به دلیل برند معتبر و معروف این خودروسازان احتمال موفقیت بسیار زیاد است و حال آنکه آرش خودرویی گمنام است که به یکباره در یک نمایشگاه بین المللی ظهور می کند و امید زیادی به آینده دارد.

با نگاهی به ظاهر آرش AF-10 که دومین محصول کمپانی آرش است، براحتی متوجه کپی برداری از فراری انزو (خودروی مورد علاقه آرش فربد) می شوید. در مدل اول با طرحی به مراتب زشت تر از انزو مواجه می شدید که موضوع در مدل جدید کاملا فرق کرده و در نمای جلو زیبا تر از انزو بوده اما در نمای بغل به زحمت می توانید متوجه اختلافهای آن با انزو بشوید!

در نمای عقب نیز با طرح کونیگ زگ مواجه می شوید البته با یک جفت چراغ کمتر. بطور کلی نمی توان آرش را خودرویی زیبا دانست و فقط ترکیبی از چند سوپر اسپرت موفق را یکجا می بینید. شاید بتوان گفت که در طراحی این خودرو هیچ نکته جدیدی وجود ندارد و حتی از نظر فنی نیز دارای خصوصیات ممتازی نیست که قیمت 300 هزار دلاری آن را توجیح کند.

ورودی های بزرگ جلو نیز قابل توجه است که در جلو دو رادیاتور را در خود جای داده و ورودی های پشت درها نیز هوا را به سمت رادیاتورهای روغن هدایت می کند. در آزمایش به عمل آمده در تونل باد ثابت شد که این خودرو توانایی دست یابی به سرعتهای بالاتر از 300 کیلومتر را براحتی دارد. آرش AF-10 از چرخهای 19 اینچی بطور استاندارد استفاده می کند ولی امکان سفارش با چرخهای 21 اینچی نیز وجود دارد و در واقع چرخهای نشان داده شده در عکس از نمونه های 21 اینچی بوده که ظاهر خودرو را زیبا تر و متناسب تر نمایش می دهد.

بیشتر قطعات بدنه از فیبر کربن ساخته شده که در قسمتهایی از شاسی نیز از مواد مشابه و کم وزن و در عین حال مستحکم استفاده شده است. با این تمهیدات وزن خودرو به حدود 1200 کیلو گرم رسیده که این به معناست که آرش AF-10 160 کیلوگرم از انزو و 500 کیلوگرم از SLR سبک تر است.

بالچه های عقب و جلو نیز تنظیم شونده هستند که این قطعات نیز مانند سایر قسمتهای بدنه آزمایش خود را در تونل باد پس داده اند.

در داخل کابین نیز با پوشش تمام چرم مواجه می شوید. ضمن اینکه این خودرو دارای امکاناتی از قبیل سیستم راهیابی ماهواره ای، تهویه مطبوع، پخش MP3 و دوربین نمایشگر نمای عقب به همراه نمایشگر لمسی است. درها نیز مانند بسیاری از سوپر اسپرتها به سمت بالا باز می شوند که نوع باز شدن آنها شباهت آن را با انزو دو چندان می کند.

این خودرو از نمونه ای تقویت شده از پیشرانه کوروت Z06 که 530 تا 550 اسب بخار در 6000 دور در دقیقه با دارا بودن 8 سیلندر خورجینی تولید می کند، استفاده می کند. همچنین جعبه دنده آن شش سرعته دستی از نوع Graziano می باشد. احتمال استفاده از پیشرانه مجهز به توربو شارژر 8 سیلندر کوروت ZR1 در آینده به همراه یک جعبه دنده اسکئونشال نیز وجود دارد (AF10-S). این پیشرانه نیز قادر به تولید 640 اسب بخار است که احتمال موفقیت آرش را خیلی بیشتر می کند. در صورت موفقیت، آقای فربد قصد ارائه مدلی با نام AF8 را دارد که دارای قیمت کمتر و البته قدرت کمتری نسبت به AF-10 است.

کارخانه آرش فربد در جنوب کمبریج انگلستان واقع شده که برنامه تولید سالانه 25 دستگاه را دارد.  

تاریخچه ساخت فولکس قورباغه ای

تاریخچه فولکس بیتل (beetle به معنای سوسک که در آلمانی به آن Kaefer گفته می شود) یا بقول ایرانی ها فولکس قورباغه ای به قبل از جنگ جهانی دوم در آلمان برمی گردد. آن هنگام که فردیناند پورشه (Ferdinand Porsche) در این فکر بود تا به تولید انبوه اتومبیلی بپردازد که قشر متوسط آلمان هم بتوانند آن را خریداری کنند.  

او فکرش را با آدولف هیتلر (Adolf Hitler)، جوانی که حتی رانندگی کردن نمی دانست ولی از علاقه مندان جدی اتومبیل بود در میان گذاشت. هیتلر از مدت ها قبل - سال 1923 - با خواندن زندگی نامه هنری فورد (Henry Ford) در زندان به شدت تحت تأثیر او و تولیدات شرکت فورد بود.

فردیناند پورشه پیش از این روی یک سری اتومبیل کوچک کار کرده بود. هدف او از اینکار آزمایش قطعاتی بود که قرار است بعد ها در اتومبیل مورد علاقه اش به کار برده شود. یک نمونه ساخته شده از این اتومبیل ها مدل 32 NSU در سال 1934 بود که چهار سیلندر داشت و موتورش در قسمت عقب ماشین بود و تا حدودی شبیه فولکس قورباقه ای امروزی کار می کرد.

فوریه سال 1933 هیتلر صدر اعظم آلمان شد و در نمایشگاه اتومبیل برلین تصمیم خود را برای تولید ماشین در آلمان اعلام کرد. یک سال بعد در نمایشگاهی توضیح داد که دولتش از تولید یک اتومبیل مردمی حمایت خواهد کرد.

تحت تأثیر قابلیت های طراحی پورشه، هیتلر طراحی اولیه اتومبیل مورد نظر خود را به او داد، هدف آن بود که اتومبیل بتواند دو بزرگسال و سه کودک را با سرعت شصت کیلومتر در ساعت و با مصرفی در حدود 33 مایل بر گالن حمل کند. قیمت این ماشین نباید بیش از قیمت یک موتور سیکلت، یعنی حدود 1000 مارک (Reichmark) در می آمد.

پورشه مطمئن نبود که قیمت تمام شده این ماشین را بتوان واقعا تا این اندازه پایین آورد، اما به هر حال این پروژه را قبول کرد. نام این پروژه مدل 60 بود و به دلیل محدودیت زمانی در ساخت آن از همان اجزاء و طراحی NSU استفاده شد.

اولین نمونه ساخته شده از این ماشین در دو مدل V1 و V2 که کروکی بود و سقفی قابل باز و بسته شدن داشت - در خیابان ها مشاهده می شد. بدنه آنها متشکل از آلومینیومی بود که روی چوب پرس شده بود. اما در سال 1936 بدنه استیل و یک موتور با حجم 984 سی سی و قدرت 22 اسب بخار که حداکثر سرعت آن 65 مایل بر ساعت بود جایگزین بدنه و موتور مدل های قبلی شد.

مدل 30، نمونه ساخته شده بعدی بود که توسط دیملر بنز (Daimler-Benz) ساخته شد. هر چند او معتقد بود شهرت و اعتبار نامش با ساخت چنین ماشین ارزان قیمتی ممکن است به خطر بیفتد و به همین دلیل برای ساخت آن خیلی مشتاق نبود.

ماشین ساخته شده توسط دیملر بنز در سربازخانه های نیروهای SS در نزدیکی شهر اشتوتگارت (Stuttgart) تست شد و حدود 200 سرباز با آن رانندگی کردند، تا زمانی که تمام اشکالات داخلی آن رفع شد. در این مدت پورشه به منظور آشنایی با روش های جدیدی که در ساخت ماشین استفاده می شد به آمریکا رفت و تعدادی از مهندسان مهاجر آلمانی را که در کارخانه های آمریکایی کار می کردند، استخدام کرد.

در سال 1937 از کارخانه اصلی که درشهر اشتودگارت بود درخواست شد تا تعداد سی عدد اتومبیل برای ارسال به فستیوال ها و نمایشگاه های مختلف بسازد. آنها می خواستند از این طریق توجه عموم مردم آلمان برای خرید این ماشین را جلب کند. هیتلر همچنین یک طرح پس انداز به مردم ارائه کرد، در این طرح عموم مردم می توانستند تمبر جمع کنند و به جای پول ماشین به دولت بدهند.

در ماه مه 1938، طی مراسم جشنی با حضور جمعیتی هفتاد هزار نفری از مردم و 150 خبرنگار، هیتلر کارخانه جدید ساخت این ماشین را افتتاح کرد. او اعلام کرد که مدل این ماشین بنام 'KdF-Wagen' یا Wagen Strength through joy است. شهری که کارخانه این اتومبیل در آن واقع بود به حمایت از کارخانه، کی دی اف اشتاد (KdF-Stadt) نام گرفت. تولید این کارخانه از سپتامبر 1939 آغاز شد، همان ماهی که جنگ جهانی دوم آغاز شد و هیچ یک از هزاران نفری که تمبر جمع آوری کرده بودند صاحب ماشین نشدند.

در زمان جنگ، KdF-Wagen تبدیل به وسیله نقلیه نظامی شد و Kubelwagen (کوبل واگن) نام گرفت که یک ماشین تست شده با بدنه ای بسیار محکم بود و بعدها موتور آن برای استفاده در ماشین های دیگر توسعه داده شد.

در سال 1942، Kubelwagen با Schwimmwagen که یک وسیله نقلیه چهار چرخ بود که هم در خشکی و هم در آب حرکت می کرد، ادغام شد. در سال 1943 بیش از دوازده هزار نفر از زندانیان در این کارخانه کار می کردند که در آن زمان تقریبا کارش تعمیر هواپیما بود. پس از آن نیز در این کارخانه تا پایان جنگ بمب های دور برد ساخته می شد که سرانجام توسط نیروهای آمریکایی تخریب شد.

بالاخره جنگ به پایان رسید و در سال 1945 هیتلر خودکشی کرد. آلمان به چند بخش تقسیم شد و کارخانه KdF در بخشی که تحت کنترل انگلیس ها بود قرار گرفت. کارخانه مذکور، به منظور حمل و نقل نیروهای اشغالی شروع به ساخت مجدد فولکس قورباغه ای (Beetle) کرد. نام شهری که کارخانه در آن قرار داشت به ولفزبورگ (Wolfsburg) و نام کارخانه به 'Wolfsburg Motor Works' تبدیل شد.

تا سال 1946 تنها از قطعات قابل دسترس و موجود در انبار برای ساخت ماشین ها استفاده می شد. پس از آن به تدریج تولیدات کارخانه به هزار عدد در ماه رسید. در این سال دو مدل مخصوص ماشین ساخته شد که یکی از آنها Radclyffe بود، ماشینی دو نفره برای رفت و آمد کلنل Charles Radclyffe در تابستان 1946 و دیگری ماشینی چهار نفره بود که برای رفت و آمد شخصی Ivan Hirst استفاده می شد.

در سال 1948 بعد ازاینکه هینز نوردهوف (Heinz Nordhoff) به عنوان مدیر کمپانی فولکس واگن منصوب شد، تصمیم گرفت کمپانی را توسعه دهد و در این راستا دو کارخانه برای تولید نمونه هایی با سقف متحرک (کروکی) فولکس قورباغه ای در نظر گرفته شدند. یکی از آنها کارمان (Karmann) برای ساخت نمونه چهار نفره و هبمولر (Hebmüller) برای نمونه های دو نفره در نظر گرفته شد. کاپوت و پنجره ها در هر دو یک شکل بودند و مدل های ساخته شده توسط فولکس واگن تست و تایید می شد.

تا اخر سال 1949 تعداد 358 نمونه کروک دار دو نفره و 364 نمونه چهار نفره ساخته شده بود. در 23 جولای همان سال کارخانه Hebmüller دچار حریق شد، با وجود خسارات بسیار پس از چهار هفته به کمک کارگران، مجددآ شروع به کار کرد. اما خط تولید کند پیش می رفت به طوریکه در سال 1950 فقط 319 اتومبیل ساخته شد در حالیکه درهمان زمان تعداد تولیدات Karmann به 2679 رسیده بود. سرانجام در سال 1952 خط تولید آن به کارخانه Karmann منتقل شد.

فولکس واگن ادعای فروش 696 مدل Hebmüller از 750 ماشین تولید شده را کرد. کارخانه Wolfsburg تا سال 1978 به تولید خود ادامه داد. در سال 1971 با ساخت Super Beetle تغییر بزرگی به وجود آمد (از انواع قدیمی که هم اکنون در برخی شهر های ایران هم مشاهده می شود). در این مدل جدید جای باک بنزین و لاستیک زاپاس عوض شده بود، پس از آن مدل 1302S از Super Beetle که دارای موتور 1600 سی سی و قدرت 50 اسب بخار بود نیز به بازار آمد.

در 17 فوریه 1972، بالاخره فولکس قورباغه ای از مدل T کمپانی فورد که عنوان محبوب ترین اتومبیل را بخود اختصاص داده بود، پیشی گرفت. آخرین تولیدات آلمانی این ماشین در ژانویه سال 1978 بود. پس از آن در پوابلای (Puebla) مکزیک در کارخانه ای که در سال 1954 ساخته شده بود، تولید آن ادامه پیدا کرد. در ماه مه سال 1981 تعداد بیست میلیون Beetle در مکزیک ساخته شد و برای فروش به اروپا صادر شد.